درد زایمان وسط معرکه جنگ! - مجله یک کامپیوتر

به گزارش جوان، خاطره ای از همسر شهید عبدالله فرجی را منتشر نموده است که در ادامه می خوانید: یک شب در خانه ما جلسه بود. همه همکاران عبدالله در آن جلسه شرکت داشتند. بعد از خوردن شام و چای تصمیم گرفتند که صبح زود قبل از سپیده دم، برای عملیاتی از کوخان خارج شوند. تقریباً نزدیکی های سپیده دم بود که صدای جا انداختن خشاب ها در سلاح ها فضای خانه را پر کرد. گاهی وقت ها هم نجواهایی بین رزمندگان به گوش می رسید. خیلی می ترسیدم. عبدالله متوجه نگرانی من شد. کنارم آمد و گفت رابعه نترس، اما، چون دید نمی توانم به ترسم غلبه کنم، برای اولین بار به من گفت رابعه با من می آیی؟ با شنیدن این جمله فوراً از جایم بلند شدم و گفتم بله می آیم.

در آن زمان باردار بودم، اما، چون قدم بلند بود، به چشم نمی آمد. گفتم عبدالله هر کجا بروی می آیم؛ من از تنهایی متنفرم. سپیده دم کوه های ساوان در روستاهای اطراف را طی کردیم، نزدیک تاریک شدن هوا برای در امان ماندن، همه مشغول کندن سنگر شدند، من هم در این کار با آن ها شریک شدم و بعد اقدام به جمع آوری سنگ برای دور سنگر کردیم.

شب همگی پیاده به حرکت درآمدیم. چند نفر از رزمندگان سوار بر اسب برای شناسایی راستا زودتر از همه حرکت کردند. دشمن به خوبی می دانست که در آن منطقه رزمنده ها حضور دارند.

بعد از آنکه کندن سنگرها تمام شد، من مشغول دادن آب و توزیع نان خشک بین رزمندگان شدم. از این کار بسیار راضی بودم، چون فکر می کردم با این کار می توانم خدمتی به رزمنده ها کنم.

در همان حین درد شدیدی تمام وجودم را فراگرفت. عبدالله وقتی من را در آن حالت دید، گفت رابعه چیزی شده؟ گفتم عبدالله زایمان نزدیک است! اما عبدالله باور نمی کرد، بعد پیش فرمانده گردان رفت و به او شرایط من را گفت. ایشان هم ابتدا باور نمی کردند. اما بعد گفتند عبدالله، به راستی همسرت یک شیرزن است.

در همان لحظات صدای رگبار مسلسل در دل کوه ها پیچید و بعد صدای تکبیر رزمنده ها به گوش رسید.

عبدالله گفت نترس به صبح چیزی نمانده و خیلی زود این تیراندازی ها تمام می گردد، تو باید اینجا در سنگر بمانی تا ما کمی پیشروی کنیم. بعد خودم برمی گردم کنارت؛ نگران نباش.

به آسمان نگاه کردم، احساس می کردم صدا از آسمان به زمین می آید. صدای رگبارها و روشنایی گلوله های دشمنان به وضوح دیده و شنیده می شد.

سرما و ترس با هم تن من را آزار می داد، به خودم جرئت دادم و از عبدالله خواستم اسلحه ای را به من بدهد تا بتوانم از خودم دفاع کنم. او هم بدون تأمل اسلحه ای به من داد، البته همسرم قبلاً به من آموزش باز و بسته کردن اسلحه و تیراندازی را داده بود و من کاملاً به آن وارد بودم. عبدالله مردد بود برود یا نرود.

وقتی او را مضطرب دیدم، گفتم عبدالله تو برو، من مواظب خودم و بچه هستم. جلو آمد و گفت مراقب خودتان باشید، بعد در دل سیاهی شب ناپدید شد.

شب از نیمه گذشته بود که صدای پای چندین نفر از افراد دشمن را شنیدم. همگی سوار بر اسب بودند.

آنها در سیاهی شب، نزدیک جایی که من بودم، ایستادند. سکوت، سیاهی شب و سوز سرما، حکمفرما بود؛ حقیقتاً از ترس و سرما، درد زایمان را از یاد برده بودم.

صدای نفس های اسب ضدانقلاب، به وضوح به گوشم می رسید. نفسم را در سینه حبس نموده بودم، اطراف را نگاه کردم. با خودم می گفتم کاش عبدالله بیاید، اما باز می گفتم نه خدایا نیاید! اگر بیاید با دشمن روبه رو می گردد و به شهادت می رسد و من و بچه ام تنها می مانیم. کم کم سایه ها در تاریکی شب به حرکت درآمدند، از ترس آنقدر به آن سنگ ها تکیه دادم و فشار آوردم تا شاید با این کار بتوانم خودم را از دید آن ها پنهان کنم. از دور در دل تاریکی شب صدای الله اکبر و تیراندازی به گوش می رسید، اما، چون در دره انعکاس پیدا می کرد، جهت صداها معین نبود.

صدای رگبار مسلسل ها در هم می پیچید و روشنایی رگبارهای دوست و دشمن، سیاهی شب را در هم می شکافت.

تاب و تحمل ترس و وحشت را نداشتم، با تمام وجود چشمم را بستم و فریاد زدم الله اکبر. دیگر چیزی نفهمیدم و بیهوش شدم.

وقتی چشمانم را باز کردم عبدالله را کنار خودم دیدم، در آن لحظه آنقدر از تماشا شوهرم خرسند شدم که نمی دانم چگونه توصیف کنم. عبدالله وقتی دید که من به هوش آمده ام، بر پیشانی ام بوسه زد و گفت مرحبا بر زن شجاعم. من به وجود شیرزنی، چون تو افتخار می کنم.

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت